Ιστορικό της ανακάλυψης του σπηλαίου: Στις γραπτές μαρτυρίες από την εποχή της τουρκοκρατίας, δεν υπάρχει καμία αναφορά στο σπήλαιο, αλλά ούτε και σε προγενέστερες. Πιθανολογείται ότι η ύπαρξη του σπηλαίου ήταν άγνωστη αφού η είσοδος του δεν ήταν ιδιαίτερα εμφανής λόγω μορφολογίας, αλλά και επειδή η παραλίμνια διαδρομή δεν ήταν προσβάσιμη και η προσέγγιση του σημείου μπορούσε να γίνει μόνο μέσα από την λίμνη.

Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία από ντόπιους τη δεκαετία του 1940 όταν και διανοίχτηκε ο παραλίμνιος δρόμος από τον στρατηγό Σουγγαρίδη, στον οποίο αποδόθηκε και το όνομα της παραλίμνιας οδού. Αργότερα (1954) ο Σουηδός εξερευνητής Linberg αφού περιηγήθηκε στο σπήλαιο, ενημέρωσε την τοπική κοινωνία για τον πλούσιο και αξιοθαύμαστο εσωτερικό του διάκοσμο.

Μόλις στα τέλη του 2009 (13 Δεκεμβρίου) το σπήλαιο άνοιξε τις πύλες του για το κοινό. Πρόκειται για ένα από τα πιο σύγχρονα και εντυπωσιακά σπήλαια των Βαλκανίων, εξοπλισμένο με ιδιαίτερα εξελιγμένες εγκαταστάσεις και σύστημα ανακύκλωσης αέρα που επιτρέπει τη διατήρηση της φυσικής κατάστασης του σπηλαίου ενώ ταυτόχρονα αποτρέπει τη διάβρωση στο εσωτερικό του.

Σταλακτίτες: οι σταλακτίτες δημιουργούνται από τις σταγόνες που εμφανίζονται μέσα από τις μικροσκοπικές ρωγμές στην οροφή των σπηλαίων. Οι σταγόνες αυτές θα παραμείνουν εκεί για μερικά δευτερόλεπτα πρώτου να πέσουν στο έδαφος. Ωστόσο, όσο μένουν εκεί, καθώς επικρατούν ιδιαίτερες συνθήκες υγρασίας και πίεση μέσα στο σπήλαιο, ένα μέρος από το νερό από το οποίο αποτελούνται εξατμίζεται και ένα μέρος από το ανθρακικό ασβέστιο που περιέχουν παραμένει κολλημένο στην οροφή ή στα τοιχώματα και στη συνέχεια αρχίζει να στερεοποιείται ξανά και να γίνεται πέτρωμα. Στην αρχή θα είναι πολύ λεπτό και εύθραυστο και θα μοιάζει με καλαμάκι. Κάθε νέα σταγόνα όμως φέρνει και αφήνει νέο ανθρακικό ασβέστιο, και έτσι σιγά σιγά ο σταλακτίτης γίνεται πιο μεγάλος και πιο χοντρός.