Ο Όσιος Δαυΐδ, παιδιά μου, έζησε τον 15ο αιώνα, είναι πολύ θαυματουργός. Έφευγε από το Μοναστήρι και πήγαινε στο ασκητήριο, μισή ώρα δρόμο από εδώ και περνούσε εκεί με ένα αντίδωρο όλη την εβδομάδα, παιδιά μου, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Ερχόταν το Σάββατο το βράδυ στο Μοναστήρι, έβλεπε τους πατέρες, λειτουργούσε την Κυριακή το πρωΐ, έπαιρνε το αντίδωρό του και πάλι πήγαινε στο ασκητήριο. Μετά που τον κάλεσε ο Δεσπότης Χριστός κατέβηκε στην Μονή και κοιμήθηκε πριν από πεντακόσια χρόνια. Και όμως αυτόν τον καλόγερο τον γνώριζαν όλοι. Και η Ρωσία τον γνώριζε και η Κωνσταντινούπολη. Ο Πατριάρχης Ιερεμίας τον γνώριζε και μάλιστα ήθελε να τον κάνει Δεσπότη. Από ταπείνωση ο Όσιος Δαυΐδ δεν ήθελε να γίνει Δεσπότης. Δεν ήταν σαν και εμάς, δεν ήθελε βαθμούς, ήθελε να είναι ταπεινός υπηρέτης του Θεού. Μόνο να είναι Ιερέας και να αρέσει στο Θεό. Ποιός τον αναγνώρισε Άγιο μέσα σ’ αυτή την ερημιά; Ο Θεός αγιοποιεί.
Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης
