Η συμμετοχή μου στη θεατρική ομάδα του Πρότυπου Λυκείου που οργανώθηκε από τις φιλολόγους Ευθυμία Δόλλα και Βιβή Κιτσαντώνη ήταν μια εξαιρετική εμπειρία που οπωσδήποτε θα ήθελα από εδώ και πέρα να καθιερωθεί. Η μεγάλη συμμετοχή των μαθητών αλλά και η ποιότητα διεξαγωγής των προβών, η πειθαρχία, η αφοσίωση, η συνεχής βελτίωσή τους ήταν μια πάρα πολύ θετική έκπληξη. Όπως έκπληξη ήταν για εμάς και οι 900 θεατές που αγκάλιασαν τη δουλειά μας.
Πιστεύω ότι το θέατρο στο σχολείο ήταν ένα εποικοδομητικό διάλειμμα από τη ρουτίνα της εκπαίδευσης και των εξετάσεων ενισχύοντας μια διάσταση του σχολείου εξίσου σημαντική. Τη συλλογική δημιουργία. Το θέατρο δημιουργεί προϋποθέσεις αλληλοκατανόησης, σεβασμού, αλληλεγγύης, ομαδικότητας. Το ανέβασμα μιας παράστασης ενδυναμώνει φιλίες και δημιουργεί κοινές εμπειρίες που θα παραμείνουν κοινές αναμνήσεις στους μαθητές που αργότερα θα φύγουν από το σχολείο. Αναμνήσεις που θα τους ενώνουν, αναμνήσεις που θα συμβάλλουν στην αγάπη τους προς το σχολείο που άφησαν αλλά και προς την τέχνη γενικότερα. Άλλωστε, αυτά τα παιδιά αύριο θα στελεχώσουν, εύχομαι, τους μάλλον γερασμένους πολιτιστικούς συλλόγους της πόλης.
Από την άλλη, ο αριθμός των θεατών καταδεικνύει ότι το θέατρο λείπει από την περιοχή μας και ότι είναι μια τέχνη που δεν απευθύνεται μόνο σε λίγους αλλά αγκαλιάζεται από τους πολλούς.
Θεωρώντας ότι στην Καστοριά υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που γνωρίζουν τη θεατρική τέχνη αλλά δεν βρίσκουν τις κατάλληλες συνθήκες για να την ασκήσουν, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη δημιουργία σχολικών θεατρικών ομάδων. Μια τέτοια περίπτωση γενικευμένης και συστηματικής συνεργασίας σχολείων με τοπικούς καλλιτέχνες θα μπορούσε να οδηγήσει στη θέσπιση ενός ετήσιου μαθητικού φεστιβάλ θεάτρου με την αρωγή, για παράδειγμα, της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εναλλακτικά θα μπορούσε να διοργανωθεί ένα πρόγραμμα περιοδειών των σχολείων στα μικρά απομακρυσμένα χωριά. Οι σχολικές ομάδες θα μπορούσαν να ανοίγουν κλειστά σχολεία μικρών χωριών και να τα μετατρέπουν για ένα βράδυ σε θέατρα.
Με την τέχνη ίσως δοθεί η ευκαιρία να δούμε τα σχολεία μας ως ζωντανούς οργανισμούς και όχι ως εκπαιδευτήρια που η ύπαρξή τους και η λειτουργία τους αφορά μόνο τους γονείς.
Εύχομαι το θέατρο του Πρότυπου Λυκείου να το μιμηθούν κι άλλα σχολεία, να ασχοληθούν με την τέχνη όσο γίνεται περισσότερα παιδιά και να αναπτυχθεί στην Καστοριά μας μια αξιόλογη θεατρική παράδοση. Άλλωστε, η τέχνη του θεάτρου δεν μας είναι και τόσο ξένη, αν αναλογιστεί κανείς τα θεατρικά στοιχεία που υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις εθιμικές πρακτικές του τόπου μας με το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το παραδοσιακό καρναβάλι μας.
